The Solo Female Travel Blog
เมืองอุทัยธานีในมุมมองของตัวเอง คือ เมืองที่มีกลิ่นไอของอดีตลอยตลบอบอวล ทั้งๆที่อยู่ใกล้กรุงเทพแค่นิดเดียวแต่กลับรักษาเสน่ห์ของวิถีชีวิตริมแม่น้ำเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่น ตึกแถวไม้ สภากาแฟ ข้าวของเครื่องใช้แบบเก่าๆ และที่สำคัญ คือ มีคนหลายคนและมีบ้านหลายหลังที่บอกเล่าเรื่องราวให้คนต่างถิ่นเข้าไปสัมผัสและเรียนรู้วิถีเหล่านี้ได้ และนั่นก็คือที่มาของเรื่องราวเกี่ยวกับบ้าน 4 หลังกับเจ้าของ 4 คนที่เลือกมาเล่าให้ฟังกันวันนี้
บ้านจงรัก
มิ้นท์ขึ้นมาอ่างขางด้วยความคิดที่ว่า 1. อากาศคงไม่หนาวแล้ว 2. จะมากินสตอเบอรี่ 3. มาพักผ่อนเดินเล่นหาเรื่องราวจากชุมชนสบายๆ
สุดท้ายกลายเป็นว่า 1. อ่างขางหนาวมาาาาากและหนาวทั้งปีเสียด้วย 2. ได้กินทั้งสตรอเบอรี่ ซาลาเปา ข้าวซอย และปาท่องโก๋ที่ทำโดยจอมยุทธ อร่อยจนลืมอิ่ม และอื่นๆอีกมากมาย 3. สุดท้ายไม่ได้พักเลยค่ะ เช่ามอเตอร์ไซค์ของเจ้าหน้าที่โครงการหลวงเข้าหมู่บ้าน ปีนเขาไปดูพระอาทิตย์ตก และใส่ชุดของเผ่านางฟ้า 😀
เอาล่ะจะมาเล่าถึงกิจกรรมในหมู่บ้านรอบๆโครงการหลวงทั้ง บ้านนอแล บ้านขอบด้ง บ้านหลวง และบ้านปางม้าให้ฟังพร้อมทั้งมาบอกสถานที่ดูพระอาทิตย์ตกที่ยอดสูงสุดของอ่างขางด้วยค่ะ
จุดชมพระอาทิตย์ตก
ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกคนโหยหายสถานที่ดูพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตก ที่อ่างขางนี้อยู่ที่เดียวกันค่ะ สำหรับพระอาทิตย์ขึ้นสามารถนั่งรอดูได้ที่ลานกางเต็นท์ตรงม่อนสน ซึ่งอยู่ตรงด่านทหารพอดิบพอดี แต่สำหรับพระอาทิตย์ตกจะต้องเดินขึ้นไปที่จุดสูงสุดของอ่างขาง โดยเส้นทางอยู่ตรงลานกางเต็นท์โดยจะมีป้ายไม้เขียนบอกไว้ ระยะทางเกือบ 1 กิโลเมตร ใช้เวลา ’15 นาทีทหาร’ หรือประมาณ 20-30 นาทีคนปกติ 😛
เดินกำลังเหนื่อย เหนื่อยพอให้จดจำ พอให้บ่นกับเพื่อน เหนื่อยแบบพอดีพอดี Continue reading
ที่ผ่านมาเป็นภูมิแพ้กรุงเทพหนักมาก ทั้งอารมณ์เสีย ทั้งผื่นขึ้น แต่เมื่อไหร่ที่ออกจากรุงเทพปุ๊บ หายทุกที ครั้งนี้หลังจากทนมาหลายสัปดาห์ก็เลยตัดสินใจออกเดินทางหนีกรุง แต่เพราะมีเวลาเพียง 3 วัน จะให้ไปไกลๆก็คงไม่ได้ ตอนนั้นมีพี่สาวคนหนึ่งเล่าถึงเรื่องบ้านถ้ำเสือให้ฟังเลยตัดสินใจไป
เหตุผลแรก เพราะอยู่ใกล้กรุงเทพ
เหตุผลที่สอง นั่งรถไฟฟรีไปได้ มิ้นท์ผู้เสพติดรถไฟฟรีชอบเลย
เหตุผลที่สาม บ้านถ้ำเสือเป็นการท่องเที่ยวชุมชนแนวอนุรักษ์ธรรมชาติ ซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองสนใจ และอยากเรียนรู้
ก็นั่นล่ะค่ะ การเดินทางครั้งนี้เลยเกิดขึ้น ^^
ก่อนออกเดินทาง 3 วัน มิ้นท์ติดต่อไปทางโฮมสเตย์บ้านถ้ำเสือเพื่อสอบถามเรื่องรถเข้าไปและจองที่พัก ถามเรื่องกิจกรรมต่างๆ อาน้อยบอกว่าพอลงรถไฟ ให้นั่งรถตู้ไปแก่งกระจาน พอขึ้นรถตู้ให้โทรหาอาน้อย อาน้อยจะบอกกับรถตู้
การเดินทางบนรถไฟยังมีเสน่ห์เช่นเดิม มิ้นท์ได้ไปจับกลุ่มคุยอยู่กับคุณป้า 3 คนที่นัดกันมาเที่ยวชะอำ แต่ละคนอายุเกือบเท่าอาม่ามิ้นท์ แต่กลับไม่รู้สึก เพราะจิตวิญญานความเป็นเด็กยังมีอยู่เต็มเปี่ยม ชวนคนนู้นคนนี้คุยเล่น ถ่ายรูปกันเหมือนวัยรุ่น ยกของยกกระเป๋ากันเอง ขอช่วยก็ไม่ยอม คุณป้าๆบอกว่าจะไปกินปูเอาเท้าจุ่มทะเล ที่นั่งรถไฟฟรีก็เพราะว่า “มันสบาย มีเวลาด้วย แถมไม่เสียเงิน มีอะไรไม่ดีล่ะจ๊ะ”
หนูมาคนเดียวค่ะก๊ะ ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็นด้วย เลยกะว่าจะโบกรถเอา ก๊ะรู้ไหมว่าหนูไปยืนโบกตรงไหนดี แล้วควรจะไปลงที่ไหน
วันแรกที่เดินทางไปถึงกระบี่ของฉันหมดไปกับการหาวิธีไปที่เขาหงอนนาค ภูเขาที่ว่ากันว่าวิวข้างบนสวยนักสวยหนา ภูเขาที่ไม่มีรถสาธารณะรับส่งไปที่ตีนเขา หากจะไปต้องขับรถไปเอง ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง ไม่ก็ต้องเหมารถไปซึ่งราคาค่อนข้างแพงเอาการ
“อย่าโบกรถเลย ผู้หญิงคนเดียวด้วย แถวนั้นมันเปลี่ยวอยู่นา ทำไมไม่ลองโทรหาเจ้าหน้าที่ที่ทับแขกล่ะ ให้เขามารับ มันน่าจะได้นะ” ก๊ะเจ้าของร้านอาหารที่อยู่ติดกับโฮสเทลที่พักแถวอ่าวนาง
ตอนนั้นฉันฟังเอาไว้เป็นทางเลือก แม้ในใจยังดึงดันเล็กน้อยเพราะคิดว่ามันน่าจะได้ น่าจะสนุก พอกลับมาถึงโฮสเทล เจ้าหน้าที่ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยาก กว่าจะโบกไปถึง ถ้าถึงน่ะนะกว่าจะได้ขึ้นคงเที่ยง’ ตอนนั้นเลยคิดว่าเอาวะ! ลองโทรถามเจ้าหน้าที่ป่าไม้ดูก็ได้ เผื่อพี่เขาจะมีวิธีที่ดีกว่า
หลังจากหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต โทรไปโทรมาถามไปถามมาก็ได้เบอร์คุณน้าสมพรหัวหน้าอุทยานทับแขกเขาหงอนนาคมาจนได้
“คุณน้าสมพรรึเปล่าคะ หนูจะขึ้นไปเขาหงอนนาคค่ะ”
“เอ้อๆ มาๆ ยินดีต้อนรับ” เสียงผู้ชายวัยกลางคนตอบมาจากปลายสาย
“แต่หนูไม่รู้จะไปยังไงดี มันโบกรถไปได้ใช่ไหมคะ” ฉันถามเสียงลุ้น
“ไม่ๆ ขี่มอเตอร์ไซค์มาสิ” คุณน้าบอกเสียงสบายๆ
“ขี่ไม่เป็นค่ะ หนูว่าจะโบกรถไป คุณน้ามารับหนูซักจุดได้ไหมใกล้ๆแถวนั้น เดี๋ยวหนูโบกรถไปใกล้ๆ” ฉันถามต่อไป
“โบกรถมันยากนา ว่าแต่มากี่คนล่ะหนู” คุณน้าถามกลับเสียงดูครุ่นคิด
“คนเดียวค่ะน้า หนูต้องโบกไปตรงไหนดีคะ” ฉันยังยืนยันว่าจะโบกรถไป
“เอางี้! มาคนเดียวโบกรถไม่ดี เดี๋ยวไปรับที่ที่พัก พักอยู่ไหน”
