หนูมาคนเดียวค่ะก๊ะ ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็นด้วย เลยกะว่าจะโบกรถเอา ก๊ะรู้ไหมว่าหนูไปยืนโบกตรงไหนดี แล้วควรจะไปลงที่ไหน
วันแรกที่เดินทางไปถึงกระบี่ของฉันหมดไปกับการหาวิธีไปที่เขาหงอนนาค ภูเขาที่ว่ากันว่าวิวข้างบนสวยนักสวยหนา ภูเขาที่ไม่มีรถสาธารณะรับส่งไปที่ตีนเขา หากจะไปต้องขับรถไปเอง ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง ไม่ก็ต้องเหมารถไปซึ่งราคาค่อนข้างแพงเอาการ
“อย่าโบกรถเลย ผู้หญิงคนเดียวด้วย แถวนั้นมันเปลี่ยวอยู่นา ทำไมไม่ลองโทรหาเจ้าหน้าที่ที่ทับแขกล่ะ ให้เขามารับ มันน่าจะได้นะ” ก๊ะเจ้าของร้านอาหารที่อยู่ติดกับโฮสเทลที่พักแถวอ่าวนาง
ตอนนั้นฉันฟังเอาไว้เป็นทางเลือก แม้ในใจยังดึงดันเล็กน้อยเพราะคิดว่ามันน่าจะได้ น่าจะสนุก พอกลับมาถึงโฮสเทล เจ้าหน้าที่ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ยาก กว่าจะโบกไปถึง ถ้าถึงน่ะนะกว่าจะได้ขึ้นคงเที่ยง’ ตอนนั้นเลยคิดว่าเอาวะ! ลองโทรถามเจ้าหน้าที่ป่าไม้ดูก็ได้ เผื่อพี่เขาจะมีวิธีที่ดีกว่า
หลังจากหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต โทรไปโทรมาถามไปถามมาก็ได้เบอร์คุณน้าสมพรหัวหน้าอุทยานทับแขกเขาหงอนนาคมาจนได้
“คุณน้าสมพรรึเปล่าคะ หนูจะขึ้นไปเขาหงอนนาคค่ะ”
“เอ้อๆ มาๆ ยินดีต้อนรับ” เสียงผู้ชายวัยกลางคนตอบมาจากปลายสาย
“แต่หนูไม่รู้จะไปยังไงดี มันโบกรถไปได้ใช่ไหมคะ” ฉันถามเสียงลุ้น
“ไม่ๆ ขี่มอเตอร์ไซค์มาสิ” คุณน้าบอกเสียงสบายๆ
“ขี่ไม่เป็นค่ะ หนูว่าจะโบกรถไป คุณน้ามารับหนูซักจุดได้ไหมใกล้ๆแถวนั้น เดี๋ยวหนูโบกรถไปใกล้ๆ” ฉันถามต่อไป
“โบกรถมันยากนา ว่าแต่มากี่คนล่ะหนู” คุณน้าถามกลับเสียงดูครุ่นคิด
“คนเดียวค่ะน้า หนูต้องโบกไปตรงไหนดีคะ” ฉันยังยืนยันว่าจะโบกรถไป
“เอางี้! มาคนเดียวโบกรถไม่ดี เดี๋ยวไปรับที่ที่พัก พักอยู่ไหน”
Continue reading →
Related Posts: